De Jochem Meijer Stichting

Hoi allemaal,
Hier zit ik dan, op het balkon voor ons appartementje na te denken over de dag vandaag. Het was een hele bijzondere, maar enigszins vreemde dag. Gisteravond zat ik op precies dezelfde plek en leefde ik toe naar vandaag. Dit was namelijk de dag waarop onze stage zou beginnen. En inderdaad is deze vandaag gelukkig ook begonnen (zo vanzelfsprekend is dat hier immers niet). Vanochtend om 6 uur liep de wekker af. Kim en ik waren als eerste wakker terwijl wij normaal degenen zijn die het langste slapen. Marloes en Cindy lagen nog in coma, voor hen was het een korte nacht geweest. Marloes (misschien wel de minst actieve van ons alle vier) had vannacht een sportieve opleving gehad hetgeen inhoudt dat zij (volgens Cindy) behoorlijk heeft lopen spoken. Zelf heb ik hier niets van gemerkt, want ik heb heerlijk geslapen. Het was vannacht niet zo warm als de vorige nachten. Gisteravond heeft het hier namelijk behoorlijk geonweerd en geregend. Samen met de harde wind zorgde dit voor een welkome afkoeling.

Zoals ik al zei ging dus de wekker al vroeg vandaag. Gisteravond hadden we met ons vieren al een schema gemaakt voor het gebruik van de badkamer. Alle vier hadden we een kwartier om te douchen (,scheren) & tanden te poetsen . Dit bleek heel goed te werken en daarom stonden we om 7 uur vanochtend klaar om te vertrekken naar de stichting. Het afkoelende effect van gisteravond was vanochtend nog steeds te merken, het was (relatief) koel, ik schat ongeveer 25 graden. Hierdoor konden we iets harder fietsen, waardoor we maar 35 minuten onderweg waren. Dit hield ook in dat we om 5 over half 8 al bij de stichting waren. Er was nog weinig leven in de brouwerij, maar hierdoor lieten wij ons niet ontmoedigen. Omdat we wisten dat er binnen een airco was (buiten was de temperatuur inmiddels al behoorlijk opgelopen) hebben we gevoeld of de deur open was. Gelukkig was dit het geval. Dus zijn we meteen maar naar binnen gegaan. Wat een verademing is zo’n airco toch. Ik waande me even weer in Nederland, heerlijk. Langzaam wen ik wel aan de temperatuur hier, maar ik merk ook dat het een aanslag is op je huid en op je energie. De airco vormde daarom een welkome afwisseling.

Langzaam maar zeker kwam de grote wijzer dichter bij de 12, wat betekende dat het bijna acht uur was. Mondjesmaat kwamen ook de medewerkers van de stichting binnendruppelen. Omdat we het netjes vonden om ons aan iedereen voor te stellen, moesten we elke keer weer opstaan als er iemand binnen kwam, het leek wel alsof we bij een receptie waren. Maar goed, dat was geen probleem omdat de airco op 23 graden stond. Bij binnenkomst werd ons gevraagd of we even wilde helpen om alle stoelen in een grote cirkel rond de centrale tafel te zetten. Door deze opstelling leek het wel of we bij dokter Verberk in de wachtkamer zaten. Om 5 minuten over 8 (Surinamers beginnen namelijk nooit op tijd, dus dit viel nog reuze mee) nam een grote, grijze surinaamse vrouw het woord. Hier wordt namelijk elke dag begonnen met een ochtendgebed. En vanaf toen begon eigenlijk de pret (ik hoor jullie namelijk al denken: wat een serieus verslag, dat kan Tom nooit geschreven hebben). Kennen jullie de sketch van Jochem Meijer die gaat over een schoolreisje? (Zo niet, klink maar even op de volgende link, ERG GRAPPIG!!! http://www.youtube.com/watch?v=91OO2BeZRkY ). In deze sketch komen allemaal typetjes voor met een bepaalde tik. Deze tiks zijn afzonderlijk heel apart, maar bij elkaar opgeteld is het nog veel leuker. Nou dat was hier dus ook zo. De volgende typetjes speelden bij het openingsgebed een rol:
(deze namen zijn vanwege privacy redenen veranderd)
• Ans, zij is een donkere vrouw die volgens mij last heeft van haar tenen, want ze haalde regelmatig zo hard haar neus op dat spontaan haar teennagels verdwenen.
• Ria, heeft een hele hoge irritante maar zeer grappige stem
• Cor, is een gespierde halfbruine man waarvan je aan zijn uiterlijk al kunt zien dat je gigantisch met hem kan lachen.
• Toos, praat op dezelfde manier als Kim Feenstra. Alleen Toos is niet knap, wel slim en kijkt heel erg serieus.

Het ochtendritueel begon met een paar wijze spreuken. Tijdens de eerste zinnen ging het nog goed, maar na zin drie begon Ans ineens heel erg hard haar neus op te halen. Ik voelde dat Marloes (die links naast mij zat) al moeite had met serieus blijven. Haar knieën gingen op en neer van het stille lachen. Ik dacht bij mezelf: Tom, serieus blijven. Dit is, zoals jullie weten, voor mij erg moeilijk maar ik slaagde hier gelukkig in. Na de wijze woorden werd een lied gezongen. De surinaamse mensen hebben van natuurlijk over het algemeen een lage stem, dus het was een gebrom in het groot. Maar je raad het al: op een stil moment begon Ria er ineens HEEL HARD,heel hoog en HEEL VALS tussendoor te zingen. Ik schrok hier zo van dat bij mij de tranen in de ogen sprongen van het (inwendige) lachen op dat moment keek in naar links en bij Marloes gebeurde hetzelfde. Ook Cindy en Kim hadden het er zichtbaar moeilijk mee. Toen ik mezelf weer enigszins onder controle had besloot Ans dat het gepast was om haar teennagels weer even in te trekken, waardoor ik genoodzaakt was om mezelf heel hard te knijpen. Gelukkig werkte dit. Hierna kreeg Cor het woord, hij heeft een hele zware en duidelijke stem. Zij taak was om te vertellen wat hij gisteren allemaal had meegemaakt tijdens een schoolbezoek in het binnenland. Het enige dat hij echter zei was: ‘Ze hadden verdomd lekkere soep.’ Nou op dat moment kon je me wegdragen. Wat een grap!!! Maar fatsoenlijk als ik ben, zette ik mijn nagels nog maar eens extra diep in mijn bovenbeen. Dit bleek 10 seconden later niet meer te voldoen toen de teennagels van Ans weer eens verwijderd moesten worden. Waar die vrouw het allemaal vandaan haalt, ongekend! Gelukkig gaf Cor snel de beurt door aan Toos. Zij was nog niet eerder aan het woord geweest, dus ik wist niet wat ik moest verwachten. Jammer, want dit was net één druppel teveel. Ze begon te praten en de eerste gedachte die door mijn hoofd spookte was dat ze doof was. Omdat ik het gewoon niet meer kon houden heb ik als een wilde het halve psalmenboekje doorgelezen. Volgens mij kan ik de tekst nog steeds dromen. Er was maar één ding dat ik dacht, NIET NAAR DE REST KIJKEN! Marloes ging namelijk zo hard op en neer dat ze er bijna zeeziek van werd en Kim en Cindy zaten allebei te hoesten, snotteren en ontzettend hard op hun lip te bijten om maar niet in lachen uit te barsten. Wat een ongelooflijke komische en geweldige situatie. Ik heb zelden zoiets meegemaakt. Jochem Meyer zelf zou er jaloers op worden. Ik kon gewoon niet meer! Gelukkig was hierna het openingsritueel afgelopen.

Ik dacht bij mezelf dat ik nu alle ‘bijzondere’ mensen van de stichting wel had gezien en gehoord. Maar niets bleek minder waar, want de twee grappigste van allemaal moesten nog komen, zo bleek. Deze twee personen kwamen dan ook meteen naar ons toe. Wij stonden inmiddels nog na te snikken, stotteren, lachen en waren bezig met het afdrogen van onze tranen. De eerste vrouw nam meteen het woord. Op het moment dat ze haar mond open deed, wist ik niet wat ik zag. Daar paste dus met gemak een echte putdeksel in. Haar tanden staken zo ver omhoog dat ze er bijna mee in haar eigen neus kon peuteren. Dit geheel werd ondersteund met een tong waar Lassie jaloers op zou worden. Maar gelukkig kwam er nog wel een fatsoenlijk stemgeluid uit. Dus moest ik me daar maar op gaan concentreren! Mevrouw nummer twee wachtte fatsoenlijk tot haar collega was uitgesproken en nam vervolgens zelf het woord. Wat daar nou weer voor geluid uit kwam, had ik nog nooit gehoord. Ze was echt heel slim en wist ook best veel bleek uit het gesprek, maar dat geluid. Volgensmij had ze vanochtend een half bord spaghetti via haar neus verslonden! Ik heb maar gezegd dat ik even naar de wc moest want ik wist niet meer wat ik moest doen.

Na het hele schouwspel kregen we enige informatie over het project dat we gaan opzetten. Het is namelijk een quiz ter bevordering van de leesvaardigheid. De stichting heeft een aantal scholen geselecteerd en de quiz in bedoeld voor alle groepen 7. Omdat voor de stichting zelf nog niet duidelijk was hoe lang wij stage zouden gaan lopen en hoeveel, hebben we het hier eerst over gehad. Ze hadden verwacht dat wij langer zouden blijven, maar dit is niet het geval. Waarschijnlijk gaan we ons toespitsen op de voorrondes. Wij gaan deze voorrondes organiseren en de rest van de quiz opzetten. Ook hebben we nog een dvd gezien van hoe de quiz vorig jaar is opgezet en hebben we een rondleiding gehad. Hierna bleek er voor ons niets meer te doen. Onze begeleiders zaten nog niet helemaal op één lijn en zodoende moeten we maandag pas beginnen. Maar het blijft Suriname, dus hoeven we ons pas om half 10 te melden. Heel jammer!!!

We zijn dus (van narigheid) maar naar het centrum gegaan, hebben hier koffie gedronken en zijn op zoek geweest naar een aantal tripjes die we kunnen gaan doen hier. We willen namelijk heel graag de binnenlanden (lees: het oerwoud) zien. Hiervoor zijn verschillende mogelijkheden en we zijn ons aan het oriënteren op wat we allemaal wanneer willen zien.
Hierna zijn we naar de pier gegaan om lekker uit te waaien. Daar hebben we nog een aantal mensen ontmoet die hier oorspronkelijk geboren waren, vervolgens naar Nederland zijn verhuisd om hier weer op vakantie te kunnen (Surinaamse logica). Zij hebben ons ook enige tips gegeven over wat er leuk, mooi en interessant is.

Na ongeveer 2 uurtjes op de pier te hebben gelegen zijn we naar de supermarkt gefietst om wat boodschappen te halen. De volgende stop was appartement Lily op villa blauwgrond (ons tijdelijke onderkomen). Hier heb ik vanmiddag tot 3 keer toe geprobeerd om een verslag te typen. Dit liep even vaak op niets uit. Dus maar even eten gekookt en dit lekker verorberd. Daarna wilde ik graag met Irene skypen, maar ik was even vergeten dat er een tijdsverschil is van 4 uur. Hier was het inmiddels half 8 (dus in Nederland half 12). Gelukkig was ze nog op skype. Na een gesprek van een kwartiertje ben ik daarom voor de vierde keer achter de computer gaan zitten om dit verslag te typen. Ik moet namelijk nog tot vannacht 00:15 uur overbruggen ( het is nu 21:00 uur) voordat we opgehaald worden door Petje. Het nachtleven begint hier pas om half één/één uur en dit willen we graag meemaken. Ik ben benieuwd of het leuk is. Mijn allergie bleek gelukkig niet voor het Parbobier te zijn, dus dat kan vanavond gewoon naar binnen stromen.

Nu stop ik ermee, want in de koelkast staat voor de afwisseling een halve liter oranjeboom (dit is 0,50 SRD goedkoper dan Parbobier. Omgerekend is dat 12,5 eurocent, maar je weet wat ze zeggen: alle kleine beetjes helpen!!!).

Hoe het stappen was zal ik de volgende keer laten weten!

Groetjes!!!

P.s. Als jullie meer foto’s willen zien dan er op deze site staan, kun je die vinden op de site:
www.mijnalbum.nl
emailadres: tom_krus86@hotmail.com
logincode: paramaribo
(thanx Lotte!!!)